Het leek me altijd fijn een vrijstaand huis te hebben met een grote veranda. Op die veranda verschillende planten, een schommelbank en een paar fijne stoelen. De overdekte uitbouw zó gelegen dat je er bij hevige buien droog kunt zitten.
Maar wacht even... wat dat laatste betreft hèb ik toch eigenlijk al een veranda? Weliswaar niet op de begane grond, niet vrij, met een gele houten bank die niet schommelt. Maar wel droog!
Ik besluit er tijdens de stromende regen van een uurtje geleden weer even te gaan zitten. Man, hoor dat natte gekletter toch eens. Ruik dat groen. Snuif die frisheid op. Zomer of geen zomer: ik zit hoog en droog. Mijn blik gaat naar de toppen van de bomen tegenover me. Genietend blijf ik wat voor me uit staren. En dan gebeurt er ineens iets. Net als vorige week, op een zonnige ochtend, voor de eerste keer. Ik kon mijn ogen nauwelijks geloven. De afgelopen week probeerde ik de gebeurtenis terug te halen, wat de ene keer wel lukte en de andere keer niet. Vandaag, zittend op mijn eigen veranda, is er geen twijfel meer mogelijk. Dit is geen verbeelding. Oh, wow. Oh, wow. Oh, wow.
(Wordt vervolgd)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten