Ik schenk een kopje thee in, kijk nog even naar de regen die tegen de ramen slaat en ga zitten. Mijn billen hebben echter de bank nog niet geraakt of ik veer weer op.
Wat staat daar nou bij het grofvuil? Ik loop naar het raam om het wat beter te zien. Opgewonden pak ik de telefoon en bel Erik. Die is er niet. Een sms'je dan. Geen reactie. Ik wil eigenlijk dat hij even mee gaat kijken, want het lijkt wel een
bestelling van het universum. Eerlijk gezegd durf ik niet alleen. Ja, als 't donker is, misschien.
Ik ga zitten en pak mijn boek. Sta weer op en kijk nog een keer. Tegen de tijd dat het donker is, is het item natuurlijk weg. Als het voor mij bestemd is, staat het er straks echt nog wel, zeg ik tegen mezelf. Ik ga weer zitten. En sta weer op. Als ik dat ding wil uitproberen, moet ik eens durf tonen. Ik trek mijn jas aan, denk er niet meer over na en loop naar beneden. Naar buiten. En schaamteloos op het ding af. Dan slik ik. Het is groter dan ik dacht. Modderig. En anderszins vuil. Wat nu? Wel of niet meenemen? Ik til het een beetje op en laat het regenwater eruit lopen. Test of ik het kan tillen. Sleep het ding vervolgens de straat over, de gang in, twee trappen op en naar binnen.
Op één van de losse onderdelen zitten andermans haren. Het zou schelen als ik wist wie het buiten heeft gezet. Ik haal schoonmaakazijn uit de keuken. Een schuursponsje. En vers citroensap. Als ik uitgepoetst ben, is er een uur voorbij. Voor de zekerheid pak ik nog een fles waterstofperoxide. Bacterie-dodend. Ik zet een paar stappen naar achteren. Bekijk het item. En weet nog niet of ik er goed aan heb gedaan. Dit soort dingen koop je liever nieuw. Ik kijk in de spiegel. En moet lachen. Want dapper voel ik me wèl.
(Wordt vervolgd)
