Ooit zei een broer van een vriendin tegen ons, tieners destijds, dat we met warm weer het beste thee konden drinken. Dat je het daar eerst warmer van kreeg, maar dat daarna je lichaam afkoelde. Ik ben dat nooit vergeten. In diezelfde tienertijd had ik later een vriendje met wie ik niet alleen zoende, maar ook liters thee dronk. Op zijn gezellige kamer met posters van Bob Dylan en elpees van Bruce Springsteen en Jackson Browne. Alwaar de rook van mijn sigaretten en shag de zoete geur van patchouli omarmde - een parfum, geïntroduceerd door mijn verkering. Waarbij hij eerlijk meldde dat zijn ex-vriendin die geur altijd om zich heen had hangen maar waar ik desondanks ook meteen gehecht aan was. Aparte smaakjes thee kochten we in een notenwinkeltje dat nog altijd bestaat en destijds als enige bananen- en andere vruchtenthee verkocht. In mooie blikjes en zakjes, als ik het me goed herinner.
Ach, herinneringen. Erik en ik vonden en kochten vorige week Patchouli in een klein winkeltje in Dordrecht. Het notenzaakje kwam deze week nog in een gesprek naar boven en bij Jumbo zwichtte ik gisteren voor een mooi doosje thee. Het openmaken voelt als het uitpakken van een cadeautje. En terwijl het water bijna kookt, denk ik op deze hete dag aan de woorden van die oudere broer van mijn vroegere vriendin. Teun heette hij, geloof ik. Dank voor de tip, Teun. Proost.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten