Ik ga een hamburger-thuisbezorgservice beginnen. En ik noem het #debezorgdeburger
— Wil Eikelboom (@wileikelboom) October 24, 2015
Eén van de geweldige cadeaus die ik gisteren van een fantasievolle driejarige en zijn creatieve moeder kreeg, was het mooiste knutselwerk ter wereld. Beplakt met kralentakken, smiley's en hartjes. Dat hoort gewoon op de bijna even grote wand van mijn boekenkast. Waar het wat mij betreft nog lang zal hangen.
Ik probeer gevarieerd te eten, maar als ik eerlijk ben zijn mijn ontbijt- en lunchmomenten meestal saai, voorspelbaar en fantasieloos. Brood (meestal spelt), boter en beleg en soms een salade. Tot nu. Af en toe probeer ik een recept met havermout uit. Arts en auteur Kris Verburgh zweert bij havermout - zijn boek De voedselzandloper staat op mijn verlanglijst. Maar eigenlijk wil ik ook met fruit aan de gang. En had ik niet geweldig goede herinneringen aan een verblijf in Engeland, waar het stevige, beetje vette ontbijt energie voor een hele dag gaf?
Geïnspireerd door het weblog en de e-books van eetgoedvoeljegoed.com stond er vanmorgen een warme pap op het menu. Een pap van walnoten, zaden, kokos, kaneel en bosbessen. Het is inderdaad weer eens wat anders. Goed kauwen is een must. Misschien ga ik er ook nog wel beter van fluiten.
Of het door het tv-programma My Kitchen Rules (werkdagen rond 17.30u op Net5) komt, weet ik niet, maar ik sta weer wat vaker te knutselen in de keuken. Vandaag testte ik een smoothie van blauwe bessen uit de diepvries (Jumbo), banaan en kokosmelk. Het was de eerste keer dat ik zelf kokosmelk maakte; wist ik veel dat dat kon. Gewoon van een blok Santen zonder toevoegingen. Nou ja, 1/4 blok om het maar eens voorzichtig uit te proberen en een stuk over te houden voor een snack.
Van de mooie paarse smoothie is geen foto gemaakt, omdat hij zo lekker was dat ik meteen een proefkannetje met rietjes naar Erik en schoonmoeder Hanneke heb gebracht. Ja, zo lusten zij ook wel fruit. En 'melk'. Ik ook. Met mijn lactose-intolerantie. Ha.
Welnee. Tweeënzeventig! Aantal ingrediënten: 72. Dat aantal zit nog niet eens in mijn Ras El Hanout van gisteren. En dat was een volle vijzel, hoor.
Twee dingen die mij deze zaterdagmiddag al op tijd de keuken in krijgen: in de nieuwsbrief van mijn Odin-tas lees ik een recept dat me aanspreekt. Ook heb ik net mijn zus aan de telefoon gehad en daarbij kwam het tv-programma My Kitchen Rules weer eens ter sprake. Het enige tv-programma dat ik dankzij haar dagelijks kijk of opneem. Het stimuleert tot koken. En eten.
Het tajine-recept uit de nieuwsbrief vraagt om het mengsel Ras El Hanout. Lang leve internet! Ik haal mijn vijzel tevoorschijn, mijn tajine en wat zakjes specerijen en kruiden. Een mooie pompoen. Ui, knoflook, verse gember. Na een tijdje loop ik de gang in om weer binnen te komen. Het ruikt hier heerlijk. Ik heb er vertrouwen in dat het ook goed gaat smaken. Er is alleen één klein puntje: ik ben overgevoelig voor specerijen. Daarom houd ik het meestal bij zout en tuinkruiden. Toch moet en zal ik dit geurende gerecht proeven. Met mijn eigen Ras El Hanout. En een aflevering van My Kitchen Rules.