Ingeving

Ik sta naast de auto te wachten op Erik, die bij de parkeermeter een kaartje haalt. Ik sta gewoon een beetje te staan, just minding my own business. Eigenlijk denk ik nergens aan. En dan krijg ik, zomaar uit het niets, - geen idee waar het vandaan komt, maar het gebeurt me de laatste tijd vaker -, een ingeving. Jan, autootjes-puzzel, vaderdag.
Huh? Dan schiet het me te binnen. Jan, een vriend van ons, heeft jaren geleden van een bestaande puzzel zelf een mooie houten versie gemaakt. Iets met een rood autootje of blokje, dat naar de uitgang gepuzzeld moet worden. Ik kijk naar de overkant van de straat, waar een speelgoedwinkel zit die we iedere week voorbij lopen.

Ik besluit mijn ingeving op te volgen en ga de winkel binnen. De verkoper weet meteen wat ik bedoel en even later sta ik met een doos bij de kassa. Eenmaal thuis weet ik ineens hoe mijn bejaarde vader zal reageren en inderdaad zijn op vaderdag als hij het cadeautje uitpakt, zijn eerste woorden: "En waar moet ik dat allemaal laten?" of, op zijn Brabants: "En waor mot ik da allemaol laote?"
Maar ook nu blijkt zo'n spontane inval sterker dan welke afweging ook. Want een paar dagen later treffen we mijn kritische vader met de autootjes spelend aan. En een week na vaderdag zegt hij, al wijzend naar het zakje met inhoud dat een plaatsje in de kast heeft gekregen: "Ik heb al zes puzzels opgelost!"

• Rush Hour op bol.com (Leuke recensies daar)