Van vrienden sla-, andijvie- en snijbietplantjes gekregen. Leuk, dank! Ik zal ze met liefde verzorgen en verorberen.
Ik ga een hamburger-thuisbezorgservice beginnen. En ik noem het #debezorgdeburger
— Wil Eikelboom (@wileikelboom) October 24, 2015
Men neemt een paar (biologische) bosuitjes, gebruikt die in de keuken en bewaart de halve witte kontjes om die op een laagje water op een schoteltje te leggen zodat ze kunnen wortelen. Daarna plant men ze in wat aarde, knipt er de rest van het jaar nieuw gevormde stengels af om door het eten te doen en ziet vanzelf wel een keer mooie bollen uit het eeuwige groen verschijnen.
Grappig hoe je veel spullen in het ouderlijk huis spuuglelijk kunt vinden, ze daarom bij een verhuizing meteen in de doos voor de Kringloop gooit en ze daar toch, tot wel drie keer toe, weer uitvist (zo schreef ik eerder al over vader's vaasje).
En hoe je dan thuis spontaan een spijkertje in de gangkast staat te slaan en zo'n item alsnog ophangt. En het ineens toch een leuk ding gaat vinden.
Maar over kitsch gesproken: het kan altijd erger.
(Wordt vervolgd)
Er zitten deze keer dus verse aardbeien in mijn groente- en fruittas van Odin. En een knolselderij, waar ik nu eens geen ovenschotel van maakte maar een selderijsalade voor op speltbrood. De sinaasappels komen ook wel op, evenals de wortels en komkommer. De artisjokken? Die gaan erin als koek. Ja, ik eet best gevarieerd en dat is weleens anders geweest. Dik tevreden.
't Hart: 'Tomaten vereisen voortdurend zorg en aandacht. Het zijn net vrouwen eigenlijk, je moet er steeds achteraan lopen.'
Bij mij viel de envelop met zaadjes gisteren in de bus. Er zit een leuke poster bij, met op de achterkant informatie over Maarten 't Hart, zijn moestuin, het zaad en de komende uitzendingen. Kijk en doe mee!
Geen idee of ze zullen smaken. Ik vind groentenkoekjes meestal niet lekker, op een variant met mais, ui en cervelaatworst na. Maar tot nu toe zijn alle recepten van de site Eet goed, Voel je goed allemaal geslaagd. Bon appétit.
Honderden verzorgingshuizen moeten dicht - een zware ketting van molensteentjes rond Samsoms nek. Neem ik aan. http://t.co/M8PVMYN2fo
— Wim de Bie (@wimdebie) April 2, 2014
@wimdebie Ach... kiezelsteentje. Zal @diederiksamsom worst zijn. Moet je maar niet oud, zwak of gehandicapt worden.
— Eva van Dam (@evavandam) April 3, 2014
@evavandam @wimdebie @diederiksamsom Vader leeft op in verzhuis; mantelzorg bereikte dat niet. Stop deze stress in laatste levensfase a.u.b.
— Karin Weblog (@Karinn) April 3, 2014
@Karinn Exact! #stress @wimdebie @diederiksamsom
— Eva van Dam (@evavandam) April 3, 2014
@evavandam @wimdebie @diederiksamsom Vader hield zich kranig bij verhuizing naar verzhuis omdat 't de laatste Grote Verandering was. 2/3
— Karin Weblog (@Karinn) April 3, 2014
@evavandam @wimdebie @diederiksamsom 3/3 Kabinet krabt gevoel v veiligheid, vertrouwdheid en rust open: bloedende wond en onrustige cellen.
— Karin Weblog (@Karinn) April 3, 2014
@Karinn Ja.... Mijn schoonmoeder (93) overleeft een verhuizing niet. @wimdebie @diederiksamsom
— Eva van Dam (@evavandam) April 3, 2014
@Karinn @ChatHippo @evavandam @wimdebie @diederiksamsom Vaak voelen mensen zich veiliger als er professionele zorg bij de hand is. #angst
— Repelsteeltje (@Experimien) April 3, 2014
Vorige week maakte iemand mijn lievelingsrecept: witlof met kip en zwarte boontjes. Ik sprak mijn twijfel uit over de plofkip. Ik heb daar oprecht steeds meer moeite mee. De reactie was dat de aandacht daarvoor vermoedelijk overdreven was. Als het niet goed of niet veilig was, mocht het in Nederland toch vast niet verkocht worden? Ha.
Er zijn mensen die alleen iets geloven als het op tv is geweest. Gelukkig. Dat is gisteren gebeurd met de feiten over vlees. Zullen we onze invloed gebruiken waar die effect heeft? Zullen we het de industrie laten voelen? Al dat vlees eens wat langer laten liggen dan een dag? Deal.
(Met dank aan Mary C.)
Knapperig, smaakvol en verrassend. Dat zijn ze, deze gouden kaascrackertjes.
Het recept: per cracker een plakje of een beetje geraspte kaas op een bakpapiertje leggen. Tien minuten in de oven op 150 graden Celcius (mogelijk iets hoger of iets langer, afhankelijk van het apparaat). Als de crackers licht kleuren, de oven uitzetten en de kaas een minuut of tien af laten koelen.
Of ik eigenlijk wel een bad had, vroegen de gulle gevers. Jazeker! Ik greep meteen de gelegenheid aan om nog eens te vertellen over hoe en waar ik dat niet al te schone zitbadje met ligmogelijkheden had opgeduikeld.
Ik nam de badthee dus gretig aan en plaatste 's avonds bovenstaande foto op Facebook om te laten zien wat ik nog meer voor mijn verjaardag gekregen had. Waarop mijn broer, een van de gevers, reageerde: 'Als deze bevalt, volgend jaar de soep?'
Het was liefde op het eerste gezicht, met dat witte letterbakje van de Hema. Erik griste het bij de kassa uit mijn handen en gaf het me voor mijn verjaardag. Het vaasje komt uit mijn vaders huis en was na lang twijfelen naar Erik gegaan. Net toen ik dacht dat het leuk zou zijn in de nieuwe letterbak, had hij besloten het ook voor mij in te pakken.
Het gewicht van het ding beperkt de keuze tot even zware edelstenen links, anders hangt de boel scheef. Maar eigenlijk vind ik het letterbakje zonder spullen erin al mooi. Leve kleurtjes. Leve de lente. Leve cadeautjes. Oh, en leve de Hema, waar nog meer verjaardagmoois vandaan kwam.
Wat ik zo leuk vind aan Spotify, is dat ik afspeellijsten kan maken van verschillende stijlen muziek en er naar wens hele cd's of afzonderlijke nummers in kan stoppen. Het geeft een beetje het gevoel van de mix-tapes uit onze jeugd; gevulde cassettebandjes met favorieten van radio of lp.
Maar wat is het ook leuk om af en toe even bij de nieuwe releases te kijken en nieuwsgierig op albumhoezen te tikken om te luisteren naar onbekende namen en nummers. Zo kwam ik afgelopen week de gloednieuwe cd Bluebird van Dawn Landes tegen. Vrijwel meteen in het afspeelrekje gezet om vaker naar te luisteren. Het volume van de iPad hoog en het koffiezetapparaat aan. Perfect muziekje voor de zondagochtend ook, blijkt.
Eén van de geweldige cadeaus die ik gisteren van een fantasievolle driejarige en zijn creatieve moeder kreeg, was het mooiste knutselwerk ter wereld. Beplakt met kralentakken, smiley's en hartjes. Dat hoort gewoon op de bijna even grote wand van mijn boekenkast. Waar het wat mij betreft nog lang zal hangen.
Ik probeer gevarieerd te eten, maar als ik eerlijk ben zijn mijn ontbijt- en lunchmomenten meestal saai, voorspelbaar en fantasieloos. Brood (meestal spelt), boter en beleg en soms een salade. Tot nu. Af en toe probeer ik een recept met havermout uit. Arts en auteur Kris Verburgh zweert bij havermout - zijn boek De voedselzandloper staat op mijn verlanglijst. Maar eigenlijk wil ik ook met fruit aan de gang. En had ik niet geweldig goede herinneringen aan een verblijf in Engeland, waar het stevige, beetje vette ontbijt energie voor een hele dag gaf?
Geïnspireerd door het weblog en de e-books van eetgoedvoeljegoed.com stond er vanmorgen een warme pap op het menu. Een pap van walnoten, zaden, kokos, kaneel en bosbessen. Het is inderdaad weer eens wat anders. Goed kauwen is een must. Misschien ga ik er ook nog wel beter van fluiten.
Of het door het tv-programma My Kitchen Rules (werkdagen rond 17.30u op Net5) komt, weet ik niet, maar ik sta weer wat vaker te knutselen in de keuken. Vandaag testte ik een smoothie van blauwe bessen uit de diepvries (Jumbo), banaan en kokosmelk. Het was de eerste keer dat ik zelf kokosmelk maakte; wist ik veel dat dat kon. Gewoon van een blok Santen zonder toevoegingen. Nou ja, 1/4 blok om het maar eens voorzichtig uit te proberen en een stuk over te houden voor een snack.
Van de mooie paarse smoothie is geen foto gemaakt, omdat hij zo lekker was dat ik meteen een proefkannetje met rietjes naar Erik en schoonmoeder Hanneke heb gebracht. Ja, zo lusten zij ook wel fruit. En 'melk'. Ik ook. Met mijn lactose-intolerantie. Ha.
Welnee. Tweeënzeventig! Aantal ingrediënten: 72. Dat aantal zit nog niet eens in mijn Ras El Hanout van gisteren. En dat was een volle vijzel, hoor.
Twee dingen die mij deze zaterdagmiddag al op tijd de keuken in krijgen: in de nieuwsbrief van mijn Odin-tas lees ik een recept dat me aanspreekt. Ook heb ik net mijn zus aan de telefoon gehad en daarbij kwam het tv-programma My Kitchen Rules weer eens ter sprake. Het enige tv-programma dat ik dankzij haar dagelijks kijk of opneem. Het stimuleert tot koken. En eten.
Het tajine-recept uit de nieuwsbrief vraagt om het mengsel Ras El Hanout. Lang leve internet! Ik haal mijn vijzel tevoorschijn, mijn tajine en wat zakjes specerijen en kruiden. Een mooie pompoen. Ui, knoflook, verse gember. Na een tijdje loop ik de gang in om weer binnen te komen. Het ruikt hier heerlijk. Ik heb er vertrouwen in dat het ook goed gaat smaken. Er is alleen één klein puntje: ik ben overgevoelig voor specerijen. Daarom houd ik het meestal bij zout en tuinkruiden. Toch moet en zal ik dit geurende gerecht proeven. Met mijn eigen Ras El Hanout. En een aflevering van My Kitchen Rules.