Het is geen geheim dat ik een gamer ben. Ruim twintig jaar geleden zag ik de magie al van een simpel Basic-spelletje, waarin je alleen maar op de spatiebalk hoefde te drukken om kegels om te gooien in een visueel onaantrekkelijk geheel. Later was ik in de ban van de serie King's Quest. Ik zal nooit de woorden
'It's getting late, Rosella!' vergeten. Ongelooflijk dat op mijn computerscherm de avond was gevallen, de lucht donker werd en de lampen in het bos aangingen. Dan waren er nog de tekstadventures, waarbij je in moest tikken welke kant je op wilde en de avonturen zich alleen maar afspeelden in een paar regels tekst. De woorden vormden evengoed een spannende wereld die je aan het toetsenbord gekluisterd hield.
Nog wat later kwamen de Sims: bewegende mensjes in een soort levend poppenhuis. De succesvolle game is inmiddels toe aan de derde serie die ook alweer een paar uitbreidingen kent. Het is niet bij te houden en ik schaf dan ook niet alles aan. Wel heb ik de regel geen afgedankte items uit nostalgie te gaan bewaren. En zo heb ik net de vorige serie voor een habbekrats via Marktplaats verkocht. Aan een meisje dat er volgens haar ouders zelf voor had gespaard. Ze stond net popelend voor mijn deur. En ik had bijna aan de vader gevraagd of zijn kind niet te koop was. Ik zou namelijk graag een dochter willen. Om een paar geweldige meidengames op de Wii mee te spelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten