Romantisch ritme

Mijn hart houdt van overslaan. Het klopt regelmatig onregelmatig. Mijn oude huisarts zei ooit dat het geen kwaad kon, zolang het geen tien jaar duurde. Intussen zijn we vijfentwintig jaar verder. Juist omdat ik er al zo lang last van heb, maakte ik me er niet zo druk om. In tegenstelling tot Erik, zelf hartpatiënt.
'Dat is niet normaal, hoor,' zegt hij als ik weer eens opspring of me even snel ergens aan vast moet houden. Ik moet toegeven dat het de laatste tijd wel eens zwart voor mijn ogen wordt als hij overslaat. Ook als ik zelf niks voel, is hij onregelmatig. Bij EHBO-les werden na een luisterrondje al mijn medecursisten erbij gehaald. Ook artsen hebben het geconstateerd, maar er nooit iets mee gedaan.

Tot nu. De aanvraag voor een zogenaamde Event Recorder lag al een paar maanden in een la. 'Ik maak voor jou ook meteen een afspraak,' zei Erik laatst toen hij zelf zo'n hartmeter aan zijn lijf moest. En zo lopen we beiden al vier dagen met een kastje om ons middel, voorzien van bedrading en twee knoppen. We zijn net twee terroristen. 'Uw hart is inderdaad onregelmatig,' zei de vrouw die het ding instelde. 'Hij is zelfs af en toe even weg,' vervolgde ze.
'Zie je wel,' knikte Erik. Waar naartoe, vroeg ik me af.

Nog drie dagen te gaan. Mijn bewaakte hart gedraagt zich ineens als een ideaal kloppertje. Ik heb nog nauwelijks op de knop hoeven drukken. Hoogstens voor een lieflijk, licht overslagje. Maar ik ben sinds het kastje nog niet één keer van mijn bureaustoel gedonderd. Niks aan de hand. Idem bij Erik.
Het verbindt ons natuurlijk wel nog meer. Zou het niet reuze romantisch zijn als we de stekkertjes loshalen en op elkaars plakkers prikken? Mijn stekkers aan zijn kastje. En andersom. Twee onregelmatige harten die samen een mooi ritme maken. Who needs seks.