Ik ga een hamburger-thuisbezorgservice beginnen. En ik noem het #debezorgdeburger
— Wil Eikelboom (@wileikelboom) October 24, 2015
Kijk, zo ga ik ze natuurlijk steeds leuker vinden. Nu alleen hopen dat het Universum mijn pril enthousiasme voor deze diertjes niet verkeerd opvat en ad hoc de Wet van de Aantrekkingskracht gaat toepassen.
(Met dank aan Sylvia)
Nu de gehaakte Angry Birds redelijk gelukt waren voor mijn doen, heb ik het creativiteitsvirus te pakken. Zo zit ik sinds gisteren plotseling te macrameeën. Sneeuwvlokken háken is sneller, weet ik van vorig jaar. Knopen is echter leuker. Als dit doorzet, moet ik ook eens op zoek naar mooie kralen. Zeg, mocht ik ooit over kantklossen gaan beginnen, dan trapt u wel op de rem, hè?
P.S. En wat komt de iPad weer van pas. De instructies lekker aan de keukentafel.
'Goedemorgen, met de praktijk van tandarts L.'
'Goedemorgen, met Karin die en die. Ik wil graag een afspraak maken voor controle. Ehh, nou ja, graag...' voeg ik er lachend aan toe. De assistente doet mee.
'Vooruit, omdat u zo aandringt,' grinnikt ze. 'Heeft u een voorkeur voor de ochtend of de middag?'
We komen tot een afspraak.
'Bedankt, hartstikke fijn! Nou ja, fijn...' verbeter ik mezelf weer. 'U snapt me wel,' zeg ik lachend.
'Natuurlijk,' zegt de assistente. 'U heeft nu fijn donderdag de vijftiende om naar uit te kijken.'
'Dag!'
'Dahag.'
En dan hebben we de tandarts zelf nog niet gehad. Die pakt altijd heerlijk enthousiast mijn zenuwachtige, maar spontane ijsbrekertjes op.
En wat hebben we daar? Ik geloof dat ik nieuwe vrienden heb gemaakt.
Meteen word ik door zo'n twintig kippen gevolgd. Ik voel me als Maartje Het Ganzenmeisje. Maar dan met kippen. Komt vast doordat ik in de Wii-game Harvest Moon zo goed voor mijn acht kippen en eenden zorg. En het op Facebook met iemand over kippen heb gehad. Ha. De Wet van de Aantrekkingskracht.
(Met dank aan Anitah, die wist te vertellen dat dit slapende wezentje een hazelmuisje is. Zie toch eens hoe zijn mond een hartje vormt!)
Mijn gesprekspartner heeft alle begrip, wijst me nog even op het bel-me-niet-register, maar zegt dat ik niet op het bandje hoef te wachten. Hij wil wel even regelen dat ik niet meer gebeld word. Mag de Vara mij in de toekomst nog wel benaderen? Ja, de Vara wel. Maar dan moet hij beloven volgende keer niet zo vriendelijk te zijn. Mijn hart breekt. Wat ben ik toch een watje. Nou ja, een niet gezwicht watje dan.
Wel zonde van die live-recordings.
Vandaag komt Pink Ribbon met een zwakke reactie. Over het flinke bedrag op de bank, zegt de stichting dat dat 'wordt uitgegeven tijdens de lopende financieringsronde in 2011'. Dan mogen ze wel opschieten.
Intussen stroomt de Facebookpagina van Pink Ribbon vol met boze berichten. Verontwaardigde mensen laten weten geen cent meer te geven en spijt te hebben van de aankoop van 'al die roze prullen'. Armbandjes, agenda's, telefoons en zelfs stofzuigers worden verkocht ter ondersteuning van onderzoek. Wat, volgens de woordvoerster van Pink Ribbon, een verkeerde aanname is geweest. De roze stofzuiger staat volgens haar trouwens symbool voor gezonde beweging. Hij is namelijk bedoeld voor huishoudelijk werk en dat betekent beweging. En beweging draagt bij tot een verminderde kans op kanker. Aha.
Nee, Pink Ribbon is er vooral voor bewustwording. En voor tijdige opsporing. Wacht even. Had ik niet ergens gelezen dat de stichting het bed deelt met de fabrikant van de mammografie-machines? Ik weet het niet zeker. Wèl dat mammografie massaal gepromoot wordt. En dat al lang is aangetoond dat deze onderzoeksmethode zelf kankerverwekkend is. Hier ligt een mooie taak voor Zembla, Nieuwsuur of EenVandaag.
Nou ja, Pink Ribbon vraagt graag aandacht voor borstkanker. Dat doel is in ieder geval bereikt.
Maar is het toverwoord hierin niet evenwicht? Moet je niet af en toe iets lekker slechts eten en daar gruwelijk van genieten? Is slecht trouwens wel zo slecht? En what about het sociale aspect? Is deze moeder wel zo gezond bezig? En straalt ze dat zelf uit?
(*Broodpuddingmuffins zonder streepje zou volgens de spellingcontrole vervangen moeten worden door Sickbuildingsyndroom. Misschien kunnen we die dingen beter búiten eten).
In Nederland en België staan ME-patiënten al jaren in de kou. Niet serieus genomen, in een hoek geduwd, met een 'tussen-de-oren'-etiket beplakt, als lui bestempeld, op Cognitieve Gedragstherapie gestuurd, uitkerings-onwaardig bevonden en daarna genegeerd.
De situatie rondom ME tot nu toe:
Laten we niet te snel juichen. Maar de eerste hoopvolle bevindingen:
Helpen?
Wat een heerlijk weer voor een frisse boswandeling op de zonnige zaterdagmiddag. We zagen veel van deze paddenstoelen. Sommige waren opengebarsten en lieten de inhoud zien: een zwarte, stoffige substantie die er onder druk als rookpluimpjes uitkwam. Giftig waarschijnlijk. En magisch. Net als deze bleke paddenstoelen, die uiteraard het eerst door Erik werden opgemerkt:
Vergeten pockets, zoals: Lekker eenvoudig koken; Grootmoeders grote keukenboek (dat gewoon een klein boekje is); Tijd voor Thee; Tik 'n eitje; Eten op je eigen (van Midas Dekkers). Verder een oud kookboek van Margriet.
En: Ik kan koken, een geel boek uit 1959 met gladde pagina's en geweldige afbeeldingen. De foto hieronder toont volgens dit boek een moderne keuken. In deze 'geheel herziene uitgave' ga ik straks eens uitgebreid verder bladeren. Met een heerlijk warme kop soep erbij.
Zo op het eerste gezicht zie ik Gebraden zwezerik, Gestoofde kalfsnieren en Leverballetjes. Hé! Zal ik Erik eens verrassen?
Kijk eens hoe leuk. Deze man creëert schepsels die op het strand tot leven komen. Geweldig!
(Met dank aan Sylvia)
'Leun achterover en leg de toppen van je wijsvingers tegen elkaar. Houd de blauwe lucht op de achtergrond. Haal je vingers nu een paar centimeter van elkaar en kijk naar het stukje ertussen. Wat zie je?'
... 'Ga een beetje wazig kijken, breng je vingers dichter naar elkaar en daarna verder van elkaar af.'
Jaren na het lezen van dit boek, is het me - met gewoon de keukentafel als achtergrond - eindelijk gelukt om de energie te zien. Wow! Wat ik ermee ga doen? Niks. Een beetje mee spelen. Van genieten. Het leven respecteren. En de natuur nog een beetje meer waarderen.
Nou ja, noem dat maar niks.
Gisteren stuitte ik 'toevallig' op een serie filmpjes over energie en keek ik mee in een klasje. Zonder verwachtingen deed ik één van de oefeningen mee. En waar ik nooit verder kwam dan een energiebal tussen de handen te voelen, gebeurde het nu wèl. Geheel onverwacht zag ik de energie tussen en rondom mijn vingers! Het voelde net als die keer dat ik ooit, na lang oefenen, voor het eerst 3D kon zien in zo'n boek met afbeeldingen. Het was er! Ik zag het!
Mijn behandelaar is behalve ontzettend aardig ook enorm nuchter. Voor hem is het allemaal heel normaal. Hij loopt niet te koop met wat hij kan, belooft geen gouden bergen en zet zich op zo'n positieve manier voor mens en dier in, dat de mond-tot-mondreclame zijn werk doet. Al zou ik niet verder komen dan waar ik nu ben, dan ben ik hem al enorm dankbaar. Want door die betere momenten is het vertrouwen in mijn lichaam terug. En de interesse in energie! Alsof ik nog niet genoeg hobby's had.
Zo'n behandeling kan er als volgt uitzien. Alleen zwaait mijn energieman wat minder met zijn armen. En praat ik er wat minder irritant doorheen. Mag ik hopen.
Hieronder het klasje. Deze meneer dank ik voor de oefening die mij het licht deed zien (aan het eind, op 7:50").
De andere delen van deze lezing: deel 1, deel 2, deel 3, deel 4, deel 5, deel 7a, deel 7b, deel 8 en deel 9.
(Met dank aan I.N. en J.B.)
En dan die hoofdstukken over energie. Ik benijdde destijds de hoofdpersoon, die energie rondom planten, bomen en mensen leerde zien. Enthousiast ging ik met het bijbehorende werkboek aan de slag. Eindeloos bekeek ik bloemen, bestudeerde ik bomen en tuurde ik naar vingers, maar al wat ik zag: geen sliertje energie.
(Wordt vervolgd)
Erik belt me vanuit de auto. Er is een weg afgesloten en aangezien hij geen smartphone heeft, moet ik de benodigde info even opzoeken. Op teletekst, zegt hij. Teletekst? Dat gebruik ik nooit.
Ik ben net wakker en zet de computer aan. Tegelijkertijd zoek ik de verkeersmeldingen op mijn iPhone. Mijn ogen willen er nog niet aan. Ik zie wel iets over de afsluiting, maar niks over omleidingen. Dus pak ik de afstandsbediening van de tv en zoek naar het knopje van teletekst. Wrijf in mijn ogen. Met en zonder leesbril kan ik het echt niet vinden. Als een oudere digibeet druk ik gewoon her en der op toetsen, maar al wat er gebeurt, geen teletekst.
Intussen is mijn pc opgestart en kan ik Erik terugbellen. Die staat al met koffie en de juiste info bij een benzinepomp. Geërgerd verdiep ik me nog eens in het teletekstgedoe. En dan zie ik pas dat ik de ándere afstandsbediening had moeten hebben.
Help. Het is begonnen.
Toen mijn gloedjenieuwe iPad tijdens een vorige mislukte update min of meer overleed, wist zelfs de technische dienst geen raad en gaf een andere mee. Sindsdien zat ik met een update-angst. Maar vandaag moest en zou ik die angst overwinnen. Gewapend met een notitieblok las ik fora, bereidde ik voor, trotseerde ik error hier en error daar en werd ik één van de gelukkigen met een werkend iOS 5. Halleluja.
Appeltje eitje.
Ik heb een ander probleem. Ik speel Wordfeud al geruime tijd, maar ik kan niet winnen. Nu schijnen er cheats te bestaan, waardoor men zich zelf het hoofd niet meer hoeft te breken over die rotletters. Maar dat doen we natuurlijk niet. Wat wèl mag, is luisteren naar gevorderde spelers. En tot mijn vreugde stuitte ik gisteren op deze site: 15 Tips om te winnen met Wordfeud. Er is hoop! Dus komt u maar: mijn speelnaam is Nirakk. Met dubbel-k. Al dan niet goedgekeurd.
Mooi eerbetoon, gemaakt door One More Thing. Of, zoals anderen gezegd hebben:
iSad.
See you in the Cloud.
Over gezondheid en voeding gesproken: het is wat, met die verdraaide conclusies van de Wageningen Universiteit (WUR) waarbij de gunstige effecten van melk op zijn minst overdreven werden. Het onderzoek werd trouwens deels gefinancierd door de Nederlandse Zuivelorganisatie. Volgens een woordvoerder van de universiteit, die de nauwe banden met de industrie erkent, is dat echter niet van invloed geweest op de resultaten. Oh, gelukkig. Een pak van ons hart.
Over eten en drinken gesproken: ik ben best in mijn nopjes met de nieuwe tv-zender 24Kitchen die door Ziggo in het basispakket is gestopt. Rustgevende kook-tv waar je hongerig van wordt. Rudolph van Veen doet het erg goed, vind ik. Alle recepten zijn op de site terug te vinden en zo heb ik niet mee hoeven schrijven bij de uitzending en bereiding van dit gerecht: Falafel met salade en hoemoes. Hier komen die balletjes echter nog niet op tafel. Eerst moeten de groenten uit de tas van Odin namelijk op. Bloemkool en andijvie. Blèh. Nog maar een keer naar die film kijken dan. Want Food Matters.
En deze dan: de film Cut Poison Burn. Tot 24 september is de video in zijn geheel gratis te bekijken. De trailer:
'En wie kan dat allemaal weer ophoesten?'
De vrouw met de meest trieste uitstraling aller dames kakt in op de camping (dat moeten de aspartaamzoetjes zijn):
Weet u wat? Hier is het volledige Koefnoen-kanaal!
Geweldig, Koefnoen. Ik ben alleen weer vergeten te kijken. Gelukkig hebben we daar een app voor. Leve de iPad. En leve YouTube:
Iedereen blijven zitten? Dat dacht ik wel.
'Wij zijn trouwens van plan onze lieve zoon Samuel af en toe een weekeindje naar premier Rutte te brengen, als kabinet #pgb afschaft.'- @vkwillemvissers op Twitter
Goed nieuws. De (driedelige) agenda voor 2012 is uit. Hopelijk belandt hij over drie maanden onder onze kerstboom. Zoveel geduld heb ik wel. Maar ik moet het de dames van Flow nageven: deze liefhebster van gadgets, met een agenda op haar beide iDevices, kiest ook deze keer gewoon weer voor papier.
Wat zijn sommige cadeautjes toch speciaal. Zo kreeg ik afgelopen week bovenstaand boekje, geschreven door Peter van Beuningen. Op de achterkant staan zinnen als: 'Bestaat de werkelijkheid?'; 'Je moet altijd, altijd vragen blijven stellen'; 'Kijk met verwondering rond en onderzoek. Ontdek.'; 'Want door verandering van perspectief kun je de dingen anders zien of zelfs andere dingen gaan zien.'
Het boekje begint met een verhaal over twee mannen die op hetzelfde moment op dezelfde plek zijn, maar de omgeving, de dag en het moment totaal verschillend ervaren. Daarna volgen interessante beschouwingen, observaties en overpeinzingen. Ik ben op dit moment bij het gedeelte over de naakte melkboer aanbeland. Daar moet ik dadelijk, onder mijn warme dekbed, meer over weten. Ik bedoel: die titel... Is hij geweldig, of niet?
De geschreven opdracht van de gulle gever eindigt met: 'Op één of andere manier heb ik het idee dat dit boekje erg bij je past. Veel leesplezier!'
Dat heeft hij helemaal goed! En dat laatste lukt volledig. Dank, dank, dank.
Een prachtig bordspel als Ticket to Ride kost iets meer dan vijf euro, maar het loont om tijdelijke koopjes in de gaten te houden. Zo was Monopoly laatst sterk afgeprijsd en Rummikub heb ik een keer gratis binnengehaald. Vergeleken bij Nintendo DS-games zijn de bedragen een lachertje. Er is maar één minpuntje: met zoveel leuks is het al gauw weer tijd voor de oplader. Maar goed, dan kan ik tenminste even aan de afwas. Want dat doet de iPad niet. En mijn vaatwasser sinds kort evenmin.
Nou ja, volgens Midas Dekkers komt bestialiteit vaak genoeg voor. Bovengenoemd stukje zou zomaar waar kunnen zijn. Zou er wel hoor en wederhoor zijn toegepast? Mèèèhh.
Wat ons echter niet volledig verteld wordt, is dat spaarlampen kwik en andere schadelijke stoffen bevatten, uv- en em-straling geven en als chemisch afval verwerkt moeten worden. De resten van een kapotte lamp mogen niet met de stofzuiger worden opgezogen en de kamer moet meteen geventileerd worden. Dit stond niet op de verpakking toen ik bij Ikea een lamp gekocht had met twee spaarlampjes waarvan er één stuk bleek, die ik eigenhandig in de vuilnisbak mieterde.
Sommigen vinden al dat gedoe over straling en kwik overdreven. En natuurlijk moeten en kunnen we niet alle ontwikkelingen tegenhouden. Maar wat als al die 'ontwikkelingen' een stapeling van ongezonde effecten geven? Is er dan niet meer onderzoek nodig? En duidelijkheid, zodat iedereen zelf een keuze kan maken?
En wat voor advies krijgen mensen met een gevoelige huid straks? Binnenshuis ook maar lekker veel zonnebrandcrème smeren? Dat aan het gebruik van al die crèmes een niet geheel ongevaarlijk en voor de industrie niet geheel belangeloos luchtje zit, wordt trouwens ook niet aan de grote klok gehangen.
En dan, een week later, komt er een gezellige mail en kun je de order volgen. De status verandert per uur. Met uiteindelijk deze heuglijke update:
Ik doe het te weinig, mediteren. Gestimuleerd door het filmpje, ga ik er daarom meteen mee aan de gang. Een half uur later heb ik een afspraak voor een energiebehandeling. De betrouwbare magnetiseur (daar kom ik nog een keer op terug) weet mij te vertellen dat het met de rust in mijn hoofd wel goed zit.
Ik moet lachen en zeg dat dat het effect van de meditatie moet zijn. Die dokter Hamilton heeft het bij het rechte eind. Als dat ook voor de verjóngende werking van meditatie geldt, dan heb ik voor mijn hangende huid ook weer hoop. Dus als u het niet erg vindt, dan trek ik mezelf nu terug en ga voor de rest van de dag in kleermakerszit.
Omdat die projecten wel te overzien moeten blijven, leg ik de lat niet te hoog. Rustig aan. Zo leerde ik vorige week de Puff Stitch en begon alvast aan een sjaal. Maar tien minuten later zag ik een video over de Shell Stitch en moest ik die ook proberen.
Trots toonde ik de herfstsjaal-in-wording aan enkele geliefden, die bewonderend toekeken. Althans, dat dacht ik tot aarzelend de volgende vraag kwam: 'Ehh... ga je dat ding nog dragen ook?'
Nòg een leuke: 'Nou, de gaten zitten er al in!'
Hier heb ik muzikant Erik al lekker mee gemaakt en zelf wil ik deuntjes voor onder mijn video's fabriceren:
Ach, zie dat toch eens fonkelen. Wat heeft Steve Jobs toch goed werk verricht. En wat triest dat Apple zonder hem verder moet. Dat hij nog maar veel tijd mag krijgen om zelf van al die mooie producten te kunnen genieten.
Toen ik anderhalf jaar geleden een abonnement op de wekelijkse tas met biologische groenten en fruit nam, was ik bang dat het een bevlieging zou zijn. Of dat er veel van zou blijven liggen en uiteindelijk in de afvalbak zou verdwijnen. Of dat mijn angst voor beestjes de overhand zou nemen.
Maar eigenlijk doe ik het geweldig goed. De inhoud van de tas gaat meestal helemaal op. Ik heb in al die tijd maar twee keer de kriebels gehad van beestjes: één keer op de broccoli en één keer op een stengel paksoi, van dezelfde stronk waar ik al lekker aan had zitten knabbelen.
Oké, de peren van vorige week zijn nog hard, maar dan begin ik vast aan de pruimen van deze week. Wat heb ik trouwens gesmuld van de suikermais laatst. Gelukkig zit er deze keer weer zo'n goudgele snack in de tas. Niks genetisch gemodificeerd, gewoon puur natuur. En ik haalde er net weer iets nieuws uit: zomerraapjes. Als dat niet gezellig klinkt! Nu alleen nog een geschikt recept vinden voor de groente die blijkbaar ooit tot veevoer is gedegradeerd.
Volgens recent onderzoek van de Arbeidsinspectie liepen hulpverleners gevaar bij de brand van Chemie-Pack afgelopen januari. Rook, chemische dampen en verontreinigd bluswater.
Op een persconferentie werd destijds beweerd dat er géén schadelijke stoffen waren vrijgekomen. In een aflevering van Pauw & Witteman kwamen hierover een verkeersregelaar en GroenLinks-Kamerlid Liesbeth van Tongeren aan het woord. Intussen werden door het RIVM in de buurt van Chemie-Pack opvallend hoge concentraties lood gemeten, wat vanwege de tijdelijke aard echter een 'toevallige ophoping' werd genoemd.
Toevallige ophoping of niet. Duidelijk is dat er later hoge concentraties kankerverwekkende stoffen in sloten rondom Moerdijk zijn aangetroffen en dat in ieder geval de hulpverleners zijn blootgesteld aan die rommel. Een groot onderzoek naar de gevolgen voor de gezondheid van de hulpverleners werd door het RIVM een paar maanden geleden niet nodig geacht. Niet nodig, niet nodig... waar ken ik die passieve houding toch van? Komt daar nu, na de conclusie van de Arbeidsinspectie, verandering in? Of wachten we gewoon wat de toekomst brengt? Die gevolgen zullen zich na verloop van tijd natuurlijk vanzelf wel openbaren.
(Met dank aan Yeppie)
Zie 'm toch eens bezig om al die horizontale draadjes vast te maken. En dan wordt er in het weekend waarschijnlijk ook nog doorgewerkt.
(Mijn andere video's: www.youtube.com/Karinn)
Dit spinnetje was niet bang voor onweer en ging vrolijk verder met het spinnen van een web in Erik's tuin. En ik? Wel bang voor onweer, maar niet voor spinnen. Nou ja, wel voor die ene in mijn woonkamer ooit. Een spin die groter was dan de opening van de jampot waarmee hij gevangen moest worden. Ik weet niet meer hoe dat destijds is opgelost. Behalve dat ìk er geen aandeel in heb gehad.
Ingrediënten coca-cola:
'Frisdrank met plantenextracten
Sprankelend water; suiker; kleurstof E150d; voedingszuur E338; natuurlijke aroma's (plantenextracten), waaronder cafeïne.'
Ingrediënten cola-light:
'Frisdrank met plantenextracten, met zoetstoffen
Sprankelend water; kleurstof E150d; voedingszuren: E338-E330; zoetstoffen: aspartaam en acesulfaam-K; plantenextracten; aroma cafeïne. Bevat een bron van fenylalanine. Geen bewaarmiddelen toegevoegd.'
Google voor de grap eens op 'aspartame' of tik het eens in in de zoekmachine van YouTube. Zeker als u regelmatig light-frisdrank naar binnen klokt. Er is veel informatie over te vinden. Maar Theo Maassen vat het nog het best (en leukst) samen:
Het bestaat, echt waar. Ik las erover op het nieuwe sociale netwerk Google+, waar iemand het merk noemde: Oggu. Verkrijgbaar bij Albert Heijn, ook in de smaken Orange en Lemon Lime.
Biologische. Cola. Als dat geen contradictie is. Wat zit er eigenlijk in? Ik haalde een fles in huis.
'Wij zijn trots op onze ingrediënten:
Koolzuurhoudend water, biologische rietsuiker, biologische caramel, biologisch sap van citrusvruchten op basis van concentraat, natuurlijke en biologische aroma's. Zonder cafeïne.'
En? En? En?
Zoet! Erg zoet. Maar eerlijk gezegd best lekker (voor iemand die al jaren geen bruisende, bruine drank meer heeft gedronken en het vooral op water houdt). Het smaakt naar snoepgoed; naar die kleine, zachte colaflesjes. Ik ben ineens benieuwd naar de ingrediënten van gewone cola. En of dat zware gif Aspartaam nog steeds de cola-light 'verrijkt'. Wordt vervolgd. Burp.
Na mijn ijverig gepoets was het hygiënisch gezien verantwoord om er gebruik van te maken, al oogde het nog niet zo. En het vóelde ook nog als andermans bad. Ik moest het mezelf nog toe-eigenen. Dus zat er maar één ding op: vullen en erin gaan zitten. Dat deed ik. De eerste keer in bikini.
Er deed zich een klein probleempje voor. Het. Bad. Liep. Langzaam. Leeg. Iets met het ontbreken van een aansluiting op de afvoer. Maar het moest wel een mobiel badje blijven en zo zat ik een paar herfstige zomeravonden met mijn hand op het afsluitdopje te drukken terwijl de rest van mijn lichaam zich opgevouwen probeerde te ontspannen. Onvoorstelbaar hoeveel houdingen er trouwens mogelijk zijn om in zo'n zitbadje te kunnen liggen. Ik ontdek er steeds meer.
Ik vroeg of Erik toch eens naar die langzame leegloop wilde kijken. Misschien een idee had. Dat had hij. Hij kitte het roostertje vast, zodat dat niet meer kon schuiven. Dop erop en voilà. Dankzij hem zit/lig ik weer iedere dag behaaglijk warm te genieten. Het bad loopt bijna niet meer leeg. Dat brengt me alleen op een nieuw kleinigheidje: de uitdaging om het water er weer langzaam uit te krijgen zonder de badkamer te laten overstromen.
(Afbeelding gemaakt met AvatarCreator2)
Bridgen zou weer wel eens populair kunnen worden.
(Met dank aan ene Jos op Facebook)
Alvast een paar mooie, gave aardappeltjes uit de pot gegraven. In schijfjes gebakken en van Genoten. Man, man. Verrukkelijk.
Knoflook. De grotere exemplaren op de achtergrond zijn ter vergelijking en komen uit de winkel. Wat een lieve teentjes, hè, die kleintjes van eigen balkon? Een beetje vuil nog, inderdaad. Maar eenmaal schoon gingen ze geweldig samen met de aardappelschijfjes. Nu nog wachten op de gele kerstomaten en de grappig gevormde aardperen.